To wspomnienie świadka o Profesorze jest o tym, jak format Człowieka rodzi się z jego kodu wewnętrznego, i w jaki sposób jest związany z okolicznościami, z którymi skonfrontowało Go życie, w jaki sposób mierzył się z wyzwaniami, które te okoliczności rodziły. Jest to wspomnienie świadka, który w 1970 roku, bezpośrednio po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę w Katedrze Elektroenergetyki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej, i  którego życie obdarzyło wówczas znajomością z Profesorem. Wtedy Profesor był na etapie spektakularnych sukcesów naukowych: świeżo po doktoracie (1969) pt. „Przenoszenie sygnału napięciowego przez pojemnościowe przekładniki napięciowe w warunkach zwarciowych linii najwyższych napięć” i pracował już nad habilitacją pt. „Wpływ procesów przejściowych na działanie zabezpieczeń elektroenergetycznych z komparatorami amplitudy” (badania eksperymentalne związane z tematem prowadził w Brown-Boveri & Cie w Baden,  stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1973 roku). Z kolei Małżonka Profesora, Teresa, i ja w jednym pokoju trudziliśmy się nad doktoratami, które obroniliśmy w Instytucie Elektroenergetyki i Sterowania Układów (w 1974 roku). Tą znajomością, z latami przekształcającą się w niewypowiadaną wieź wartości, cieszyłem się do końca życia Profesora, do końca życia Pani Doktor Teresy Winkler.  

Więcej w numerze 2/2021 ŚWE